Volledig overgeleverd zijn aan de zorg, aandacht en planning van anderen omdat je lijf en je geest steeds minder goed werken. Je voelt dat je achteruitgaat maar je hebt ook heldere momenten waarin je verdomd goed weet wat je wilt… alleen kun je het niet meer zonder de hulp, zorg en aandacht van anderen.
Structuur en ontberingen
Stel je eens voor. Je bent geboren in 1918. De tijd dat een auto alleen nog was weggelegd voor een rijke enkeling. Als er al een aparte slaapkamer in je huis was, dan moest je die delen met je zussen of broers. Er waren nog geen badkamers maar je ging één keer per week om de beurt, op volgorde van leeftijd in de tobbe. Er was geen privacy. Vaak was er alleen een kamer en een keuken. Riolering bestond nog niet. Je deed je behoefte buiten boven een gat of binnen achter een gordijn boven een emmer. Zonder alle huishoudelijke apparaten die wij tegenwoordig hebben waren de vrouwen vroeger de hele dag in touw met het huishouden. Dat gebeurde meestal volgens een vaste planning en structuur. Een echte werk mentaliteit. Het was gewoon niet anders dan dat.
“Je wordt niet ouder, je neemt toe in waarde”
Drie jaar geleden overleed mijn toen 98 jaar oude oma. Zij was superoma, zoals zij werd genoemd door haar achter kleinkinderen. En in meerdere opzichten was zij een echte superoma.
Tijdens de oorlog heeft ze, terwijl ze hoogzwanger was van mijn oom, haar eerste man verloren bij een granaatinslag. Zij ging door. En gelukkig ontmoette ze daarna mijn opa, waarmee ze mijn moeder en twee zussen kreeg. Omdat mijn opa een stuk ouder was, woonde zij de laatste 28 jaar van haar leven alleen. Maar zij ging door.
Ze woonde lange tijd zelfstandig in een aanleunwoning. Ze vertelde mij weleens dat ze zich goed vermaakte elke dag. Ze had het druk, zei ze! Douchen, piepers schillen, kanarie Pietje eten geven, koken etc. Ze maakte haar eigen taken en dagindeling en deze structuur gaf haar houvast. Net als vroeger. Het was haar zingeving. Zij voelde zich nuttig en nodig. En ze was gelukkig.
Meerdere keren had zij, soms hevige, gezondheidsklachten maar zij knapte altijd op wonderbaarlijke wijze weer op en zij ging door. Toen zij uiteindelijk toch meer hulp en verzorging nodig had, heeft mijn familie haar zover kunnen krijgen om in het tegenovergelegen verzorgingshuis te gaan wonen. Dat zorgcentrum was echter zo verouderd dat het volledig werd gesloopt om het vervolgens opnieuw op te bouwen. Mijn oma en haar medebewoners, werden verhuisd naar een ‘nood’ gebouw in de nabijgelegen stad, 6 km verderop. Buiten dat zij het heel erg vond om zo ‘ver weg’ te wonen van haar thuisdorp en haar familie was deze plek voor haar een drama.
Mensonwaardig
Het waren van die aan elkaar geschakelde bouwketen. Het was er supergehorig waardoor je er alle geluiden en onrust op de gang hoorde. Inclusief de buurvrouw die je regelmatig hoorde schreeuwen. Het stonk door de grote vuilniszakken met incontinentiemateriaal die aan het begin van de gang lagen bij de deur van de gesloten afdeling. Alleen de ‘andere’ mensen mochten de code weten en konden de deur openen. Aan de andere kant van die deur kwam de geur van een ‘gaarkeuken’ je tegemoet. Ik kreeg regelmatig kokhalsneigingen wanneer ik daar naar haar kamer liep. Ik besefte me maar al te goed dat ik er alleen maar regelmatig op bezoek kwam maar dat mijn oma daar woonde!
Voor haar was het een hel! Ze werd depressief en passief. Ze zakte letterlijk in elkaar als mens. Alle onrust door het totaal inspiratieloze interieur, de troosteloze omgeving van een bedrijventerrein, het steeds wisselende personeel en nieuwe gezichten, steeds andere manieren, en een gebrek aan structuur. Was dit het einde? Na al die jaren, al die ontberingen maar ook het geluk van haar steeds groter wordende familie. Was dit nou echt de plek waar zij haar laatste adem zou moeten uitblazen?
Superoma waardig
Gelukkig was zij superoma, want uiteindelijk mocht zij terugverhuizen naar het compleet nieuwe zorgcentrum. Zij kreeg er een mooie ruime kamer binnen een kleinschalige woongroep. Ze was ontzettend trots op haar prachtige nieuwe vloer, nieuwe gordijnen en haar geheel eigen badkamer.
Van achter de grote ramen van haar kamer kon zij zwaaien naar haar bezoek dat kwam en ging en keek ze uit op een klein parkje en haar oude vertrouwde huisje.
Ze was zo gelukkig, dat zij daar mocht wonen! Deze luxe was zij niet gewend, zij voelde zich rijk als de koningin!
Ze was vrolijk en bloeide weer helemaal op. De mensen uit haar woongroep voelden vertrouwd en zij had een goede band met de vaste dames van de verzorging. Zij was thuisgekomen.
Observaties
Met eigen ogen heb ik gezien wat het effect van de omgeving had op mijn oma. Dat sterkte mij nog meer in het werk dat ik al deed en in mijn missie; Meer geluk en welzijn door een super fijn thuis voor bewoners van zorg locaties.
Deze observaties bij mijn oma en wat ik op dagelijkse basis tegenkom bij de zorgorganisaties die ik mag adviseren, zijn de vruchtbare voedingsbodem voor een hele mooie nieuwe omgeving en nieuwe positieve ervaringen. Iedereen heeft toch recht op een plek waar je je écht thuis voelt?
Werk je zelf bij een zorglocatie en heeft jouw locatie ver- of nieuwbouwplannen? Gun jij de bewoners ook meer geluk, welzijn en een super fijn thuis? Maak dan hier een afspraak voor een vrijblijvende online gesprek.
Wil je geïnspireerd worden over hoe jij ervoor kunt zorgen dat de cliënten nog gelukkiger zijn en zich helemaal thuis voelen in jullie woongroepen? Schrijf je dan in voor ‘Fijn thuis in de Zorg’ en ontvang gratis inspiratie, tips en nieuws!
